Na een wedstrijd waar je gelukzalig aan terug kan denken kan je in een soort van heerlijke roes nog lang over na dromen.
De ICON is sinds 2019 opgenomen in een reeks van extreme triathlons over de hele wereld. Ik denk ook dat dit een van de zwaarste is, met de hoogte waar de wedstrijd wordt gehouden en de te overbruggen hoogtemeters.

Extreme triathlons zijn hele triathlons, 3,8 km zwemmen, 180 km fietsen en 42,2 km hardlopen. Alleen door de omgeving waar de triathlon wordt gehouden wordt deze extreem. De ICON heeft het allemaal: zwemmen in een meer op 1800m hoogte met een watertemperatuur van 15 C. Fietsen met meer dan 4500 klimmeters, waaronder de Stelvio waar de pas op 2780m hoogte ligt. Lopen tussen de 1800 en 3000m hoogte grotendeels onverhard.
Er is nog een verschil, de atleet heeft een support-team bij zich. Dit team zorgt voor eten en drinken, en een supporter moet mee lopen in het laatste stuk van de marathon.

De Start

Vrijdag 30 augustus, om 02:30 uur gaat de wekker, alsof je die nodig hebt…
Van de ene kant van Livigno moeten we naar de andere kant waar het meer ligt. Het is donker, koud, maar gelukkig droog. Jacqueline, Anne en Daan mijn support-team gaan met de auto en ik ga er met de racefiets achter aan. We zijn veel te vroeg. Men is nog bezig het een en ander op te bouwen. Uiteindelijk worden er grote vuren aangestoken, waar je je lekker bij kan opwarmen. Iedereen kleedt zich om in een wetsuit, sommigen met schoentjes handschoenen en een warme cap. Italianen maken vaak een bombarie met regeltjes en procedures met een wedstrijd. Altijd leuk om mee te maken. Allemaal in het transition vak, voor de matten. Met zijn allen over de matten, opstellen aan de waterkant en wachten op de start. Als je aan de kant staat zie je wat lichtjes verderop die schijnbaar de boeien moeten zijn waar we langs moeten zwemmen. Verder zie je niks, het is pikkedonker. Nou ja, iedereen heeft een ballon met twee lichtjes daar in.

Zwemmen

Het wordt angstvallig stil in de groep. Iedereen denkt misschien wel hetzelfde als ik, waar ben ik aan begonnen? Vind ik dit leuk? Dan klinkt het signaal en iedereen gaat het water in. Ik wacht even, want ik heb geen zin in al die drukte. Er zijn er alleen meer die er zo over denken, dus ga ik ook, eerst schoolslag en dan borstcrawl. Totdat je een klap krijgt van een ander, of dat je echt niet meer weet welke richting je ook al weer ging. Langzaam aan wordt het lichter en raak ik zelf verzekerd. Op de terug weg heb ik een duidelijk baken, een groot vuur en ga ik nu voluit terug naar de kant.

Fietsen

Binnen de 1,5 uur terug, pak uit, soep drinken, eten, afdrogen, extra kleding en hup op de fiets. Het is ijskoud en al na een paar kilometer moet ik andere handschoenen aan, Dan weer verder op weg naar Zwitserland de Bernina pas over en dan door Zwitserland richting Prato allo Stelvio waar de Stelvio begint. Het is een prachtige omgeving, en vooral bergop, is dat een mooie afleiding. Onderweg staat met grote regelmaat mijn team aan de kant die iedereen loopt aan te moedigen, en mij probeert vol te proppen.

De ervaring heeft geleerd dat je met fietsen moet blijven eten en drinken. Met name drinken want de temperatuur loopt aardig op naar de 23 C. Dan beginnen de 48 haarspeld bochten. Ze zijn genummerd, dus je kan gaan aftellen. Of zoals een deelnemer vertelde dat zijn gedachte was, ik moet er nog 25! Naarmate je hoger kwam werd het steeds zwaarder. De gang was er wel een beetje uit, en ik stopte ook regelmatig om bij te komen en om wat te eten. Tussen haarspeld 13 en 12 had ik door dat ik een lekke band had. Achteraf denk ik dat ik al langer met een zacht band heb gereden. Want na het vervangen van de binnenband ging het weer een stukje makkelijker. Na de Stelvio nog de Foscagno-pas, dan afdalen en halverwege begint het lopen.

Lopen

Vanaf het begin is er constant een van de supporters mee gelopen. Eerst met Jacqueline de eerste 18km. Het lopen was meer een soort snelwandelen met stokken. Ik wilde mijn knie zolang mogelijk sparen. Zolang ik maar constant door ging zou ik het op tijd moeten halen. Het eerste stuk ging met een verval van 200m naar beneden. Daarna wisselde Anne met Jacqueline en gingen we nu gestaag door het dal omhoog. Bij een bruggetje moesten we opeens het fietspad af en werd het nu echt trailen. Heuveltjes, single tracks op en neer. Het begint te schemeren, als we aan het eind van het dal zijn en weer terug gaan. Inmiddels heeft Jacqueline weer gewisseld. We hebben door dat we het laatste checkpunt waarschijnlijk niet gaan halen. Ik ben begonnen met stukken hard te lopen. Ik had het idee dat we sneller terug zouden zijn, omdat we weer dalend het dal door zouden gaan. Anne wisselde nog een keer, en toen gingen we het bos in. En dat was een dikke tegenvaller. Inmiddels was het echt donker en de hoofdlampjes waren al aan. Het bospad ging eigenlijk alleen maar omhoog.

Ik werd een beetje wanhopig, want er leek geen einde aan te komen, terwijl ik ook wist dat het checkpoint beneden in het dorp was! We kwamen nu ook de eerste deelnemers tegen, die helemaal uitgeput waren, aan het overgeven of gewoon moesten bij komen. Anne hield mar vol dat we het zouden halen en spoorde me continue aan. Ik liep daarentegen al aardig te vloeken en te tieren dat dat k….pad maar niet wilde dalen. Nu waren we echt boven het dorp en warempel we mochten straf afdalen. Daan riep al beneden dat we nog 4 minuten hadden voor de eerste stop. We kwamen twee minuten voor tijd binnen, dan moesten de rugzakken nog gecheckt worden. En we hadden niet alle spullen… Wanhopig werd er gezocht naar een muts en handschoen wat o.a. verplicht was mee te nemen. Nog 1 minuut. Toen riep iemand van de organisatie, GO GO GO, en weg waren we. Eerst naar de auto om toch die spullen nog te pakken extra jasje, nog wat eten, en toen weer verder naar Carosello 3000. Dat ligt dus 1200m hoger als waar we stonden met nog 12km te gaan. Jacqueline ging het laatste stuk mee. Eerst het dorp uit en dan naar boven. Daar kan ik kort over zijn, dat was niet leuk. Eigenlijk was dit een dikke tegenvaller. Je bent het ook al redelijk zat, en eigenlijk moet je blij zijn dat je als laatste nog naar boven mag.

Van de 200 zijn er 99 boven gefinisht. Hoe dan ook, we hebben het gehaald! Het is inmiddels zaterdag 0:50 uur. Snel omkleden, warme kleding aan, met de lift naar beneden, douchen en slapen. De volgende ochtend is er dan een ceremonie waar de T-shirts worden uitgereikt. Ook hier theatraal wordt iedereen een voor een op het podium geroepen om zijn haar T-shirt in ontvangst te nemen. Groeps-foto’s en dan de pasta party. Die hebben we alleen overgeslagen want we zijn het bed weer ingedoken.
Mijn eerste zin geldt niet helemaal voor deze wedstrijd. Hij was zwaar en met name het laatste stuk was voor mij geen toegevoegde waarde. Wel een ervaring en een T-shirt rijker! Met dank aan mijn Support-team!

Cas van Zweeden

Weer een loopverslag??

Ik snap dat het niet de bedoeling is dat iedereen zijn of haar loopevenement uitgebreid in het RCW-tje gaat schrijven.. Toch is deze wel jaloersmakend en daarmee gerechtvaardigd (vind ik).

Sinds ik me kan herinneren ben ik al gefascineerd door alles wat ijs, gletsjer, sneeuw en bergen is. Dus toen in RunnersWorld een reportage over de noordelijkste marathon van de wereld op Spitsbergen voorbij kwam, was ik meteen verkocht! Lopen in zo’n landschap waarbij je bewaakt wordt door mannen met geweren tegen de 3300 ijsberen die er ronddwalen op de eilandengroep, hoe cool is dat!

Vertrek

Na meer dan een half jaar wachten, met verschillende lekker makende nieuwsbrieven, foto’s en clinics van de organisatie, is het Hemelvaartsdag dan eindelijk zo ver.
De chartervlucht met 150 enthousiaste lopers vertrekt om 5 uur s’ochtends vanaf Schiphol. Een beetje onwennig sta ik daar, voor m’n gevoel midden in de nacht, in de vertrekhal. De indeling van de stoelen (blijkt later), wordt door elkaar gegooid, zodat niemand naast diegene zit met wie die geboekt heeft. Maakt voor mij niet uit, want iedereen is onbekend voor me, maar het gaf wel een grappig effect. Je hebt direct een gesprekje met je buurman. Iedereen gaan met hetzelfde doel en heeft dezelfde passie, dus aan gespreksstof geen gebrek, het klikt meteen.

Spitsbergen!

Na 5 uur vliegen zie ik onder me een winterwonderland opdoemen. Letterlijk Spitsbergen: honderden pieken bedekt met sneeuw en ijs in azuurblauw water. Het lijkt wel een ijstaart! Ik zit met m’n neus tegen het raampje van het vliegtuig geplakt. Wat een prachtig gezicht!

Als we het vliegtuig uitstappen weet ik direct dat we op 78 graden noorderbreedte zitten. Een snoeiharde, ijskoude wind blaast me haast omver, maar de zon staat enorm z’n best te doen. En dat blijft hij de komende 4 dagen, 24/7 ook doen!

Boottochtje

De rest van de donderdag en vrijdag zijn er excursies waar je je hebt kunnen inschrijven hondenslede, boottochten, hiken en fatbiken. De inwoners van Spitsbergen leven niet meer van de walvisvaart of de kolenmijnen, maar vooral van het toerisme. Ik heb de boottocht naar de walrussen geboekt voor de vrijdag.
We varen met 14 man uit op een 20 meter motorboot, die wel aardig wat pk’s heeft. Alleen de wind en golven bieden toch wel behoorlijk weerstand. Nu heb ik wel wat ervaring met zeeziekte… dus kies ik een strategische plek naast de schipper: blik op de horizon en bij het raampje voor een beetje frisse lucht. De Groningers achter mij zitten gezellig om de tafel boven een overzichtskaart van Svalbard. Ik geef ze 20 minuten…. Na 10 minuten wordt het al aardig stil achter me en na een kwartier komt het eerste kotszakjes door. De golven zijn inmiddels zo hoog dat de schipper met moeite de boot op koers houdt. We stuiteren over de golven verder de baai uit. Als we een flinke schuiver maken en er nog meer groene hoofden in zakjes verdwijnen, besluit de schipper een andere koers te gaan varen… helaas geen walrussen voor ons vandaag.. Het blijft bij een bezoekje aan Barentszburg, een voormalige Nederlandse nederzetting, maar nu in Russische handen.

Pasta!

’s Avonds, the night before, is de pastaparty, we zitten in een grote tent buiten het dorp. Onze gastvrouw ontvangt ons en uit haar rugzak steekt de loop van een geweer.
Ze legt uit dat we absoluut niet buiten de tent mogen wandelen, alleen naar de dixi lopen (3 meter vanaf de tent) is toegestaan. In de tent komen de excursieverhalen los en zijn er al heel wat vriendschappen gesmeed. De stemming zit er goed in, we ontvangen ons startnummer en een ontzettend stoer deelnemers T-shirt.

Arctic marathon

Dan is het zaterdag: de dag dat het gaat gebeuren! De weersvoorspellingen lijken in eerste instantie gunstig: 0 graden en zonneschijn. Maarrrr… de gevoelstemperatuur is door de harde wind uit het oosten -10 graden!! En daar hebben we ff niet op gerekend. Dus worden er massaal handschoenen, mutsen, haarbanden en windjacks ingeslagen, wat geen overbodige luxe blijkt.

De “hoofdstad” Longyearbyen (2.000 inwoners) kent globaal 2 wegen: een naar de kust (haven en vliegveld) en een een stuk naar het binnenland, die na ca 5 km abrupt stopt. Het grootste deel van het jaar verplaatsen de inwoners zich met de snowscooter, dus waarom zou je meer wegen aanleggen? Deze twee wegen loop je dus heen, en weer terug totdat je er 21 km op hebt zitten. Doe je een hele marathon, dan loop je het traject dus 2x. Binnen in het stadje kun je zonder ijsberengevaar rondlopen, maar zodra je (net buiten het dorp) de gevarenborden “Gjelder hele Svalbard” (geldt voor heel Svalbard) met een afbeelding van een ijsbeer tegenkomt, betekent dat dat je het einde van de veilige zone hebt bereikt. Na de borden ben je verplicht om een geweer bij je te hebben. Niet dat je de beren mag afschieten (daar staat een gevangenis straf op) maar wel om ze te verjagen. Gelukkig wordt dat voor ons gedaan tijdens de wedstrijd.

De start

Om 10 uur starten de ca. 150 marathonlopers, die we als halve marathonlopers natuurlijk nog even aanmoedigen. Om 11:30 uur sta ik zelf aan de start met totaal zo’n 250 deelnemers. Het eerste stuk door het dorp gaat bergafwaarts en windje in de rug: geen centje pijn! Dan gaat de route naar rechts en krijgen we de volle ijskoude windkracht 6 tegen!! Dit wordt bikkelen! Maar de omgeving maakt zoveel goed dat ik elke minuut volop geniet! Ik maak foto’s, neem filmpjes op en stop bij elke drankpost om een bekertje warm water te drinken. Een goede tijd lopen is niet iets waar ik me druk over maak, hoe langer ik erover doe, hoe langer ik kan genieten!

Na de U turn en dezelfde weg terug, volgen er 10 kilometers met de wind in de rug: heerlijk!! De route gaat terug naar het dorp met een stukje venijnig valsplat en daarna het dorp weer uit richting haven en vliegveld. In het decor van een oude kolenmijn links en de eerste binnengekomen zeilboten aan de rechterkant in de haven, volg ik de lopers voor mij. Ik probeer uit te vogelen hoe de route loopt (niet goed voorbereid!), want ik zie voor me alleen nog af en toe iemand rennen. Dan kijk ik wat verder omhoog en zie kleine felgekleurde jasjes gaan…. De laatste 4 kilometers lopen gaan dus bergop en pal tegen de wind in! Als ik de bocht om ga, door modder en smeltende sneeuw, snijdt de wind weer volop in m’n gezicht. Ik zie veel mensen wandelen, maar ik probeer te blijven rennen. Vooral de marathonlopers, die deze bult dus 2x op moeten lopen, gaan he-le-maal stuk.

De finish

Supporters zijn schaars. Af en toe staat er een verlaten Noor langs de kant die enthousiast “Heiya Heiya” roept, maar van een “gedragen door het publiek” gevoel kun je het niet echt spreken. Toch loop ik de hele route met een grote smile op m’n gezicht, want wat is het onwijs gaaf om hier te mogen lopen!!! Bij de finish word ik de laatste meters binnengehaald door onze Arctic marathon ijsberen. Ik finish in 2:06, geen wereldtijd, maar blijkbaar voldoende om als 17e dame overall en als eerste in mijn leeftijdscategorie te eindigen!
‘s Avonds vieren we met z’n allen de afterparty, zakken nog even door in de kroeg en om 01:00 uur besluit ik om toch maar te proberen te gaan slapen. Ik loop de verduisterde kroeg uit en moet m’n ogen dichtknijpen omdat de zon volop in m’n gezicht schijnt. Hoe bizar is dit!!

Thuis!

Voordat we zondag weer terugvliegen heb ik nog een hike excursie geboekt. Niet echt handig na het lopen van een hele of halve marathon. Maar vandaag is het windstil en kunnen we naar een topje klimmen waar we een adembenemend uitzicht hebben over de baai aan de ene kant en de immense witte bergwereld aan de andere kant.
Om 18:00 uur stappen we heel voldaan het vliegtuig in om 5 uur later te landen in ons kikkerlandje waar het met 40 graden temperatuurverschil weer even wennen is…

Wat was dit een bijzondere ervaring in een bijzondere omgeving! Genieten met hoofdletters!

Rita Zwiers

Zaterdag 11 mei was RCW met enkele tientallen lopers aanwezig bij de de start van de Kamerikse Weteringloop. Angelique, Anouk, Anouk, Hans, Jan Jaap, Loes en Tessa kwamen voor het eerst aan de start van een wedstrijd na het meedoen aan start to run en run to the start. Maar ook de lopers die het speciale trainingsprogramma opgezet door erelid Cas waren van de partij. Na een gezamenlijke warming-up begeleid door trainer Jos van Schie ging een ieder naar zijn eigen gekozen loopafstand.

Ondanks een straffe wind was het heerlijk loopweer. Aan de finish werd iedereen beloond met een schitterende medaille uitgereikt door RCWers en organisatoren Marieke, Irene en Marloes. Dank aan alle Weteringloop vrijwilligers voor dit schitterende loop evenement.