Beklimming Kilimanjaro

Verslag van Ria van Arnhem. Kilimanjaro.
Jambo, hallo.

Het is zover. We gaan met negen personen de “KILI” 5985 mtr hoog beklimmen. We wisten de berg is HOOG! Maar hoe de kou en de hoogteziekte zouden zijn , geen idee. We gaan voor de Machame route, de op één na moeilijkste route. Aangekomen in een mooie lodge gaan we eerst een wandeling maken langs kleine dorpjes richting een waterval. Toch negentien km! en hoogte tot 1930 mtr. Voor we echt aan de tocht beginnen moesten we onze tassen met de kleding uitspreiden op bed en alles werd gecontroleerd. Heb je wel de juiste spullen bij je?
Daar gaan we maandag onze eerste tocht, tot 3000 mtr. Slapen met z’n tweeën in een klein tentje. De avond tevoren krijg je kledingadvies voor de volgende dag, dus na de wasbeurt – je krijgt een klein bakje met warm water – heb je die kleren aan en kruip je er mee in je slaapzak. Eten in de grote tent. Eerst wordt er bloeddruk gemeten, hartslag en zuurstofgehalte. Wordt opgeschreven op een staatje. Dit tweemaal per dag. Eten wordt opgeschept en ze letten erop dat je goed eet. Overdag hebben we goed weer, zon, af en toe door een wolkje mist. Super, we boffen. Er zijn twee toiletjes, porti-potti voor ons mee naar boven. ’s Nachts als je er uit moet is het heel koud, de hemel vol sterren en lig je weer terug in je slaapzak ,lig je nog heel lang te hijgen. De hoogte. Preventief slikken we vier dagen tweemaal p/d een half pilletje Diamox tegen hoogteziekte. Helaas vallen er toch drie mensen af. De derde dag is een acclimatiseringsdag.
Van 3840 mtr naar 4530 mtr en weer naar beneden naar 3950 mtr. Winst slechts 100 mtr hoogte. Als je deze dag goed doorkomt is het bijna zeker dat je top kan halen. We komen al dichterbij. De dag naar 4600 mtr is een hele pittige: de Barranco Wall. Erg stijl, rotsachtig en smal, dus met handen en voeten naar boven klimmen. Ze noemen het ook wel de Kisswall. Porters, dragers passeren je met snelheid en heel veel bagage voorbij. Respect!! Ook zo bijzonder was dat de porters je tegemoet kwamen en de rugzakken overnamen en op het camp voor ons gingen zingen en dansen. Ze zijn zo hulpvaardig, vriendelijke en attent.
Dé dag!!! de top!!!! Hakuna Matata, maak je niet druk. Kledingadvies: dubbele thermo lange onderbroek, dubbele t shirts, merino, fleece jasje en overjas. Dubbele sokken en wanten, balaclava en wollen muts en stokken. De meeste klimmers vertrekken ’s nachts om 11/ 12 uur in het donker, maar wij gaan om 5 uur vroeg in de morgen op pad. Hoofdlampjes op en gaan, pole, pole. Langzaam. Spannend. We zien de zon opkomen, prachtig gezicht. Onderweg nog een warme kom soep en repen van een porter. We vorderen gestaag. Komen aan na een lange en steile klim bij Stella Point, 5730 mtr hoog. Koude, snijdende wind. Nog ruim 150 mtr te gaan. We doen daar bijna een uur over. Dan hebben we ons doel, de top bereikt. Uitgelaten, tranen en foto’s nemen even rond kijken en weer terug. Je mag er zo’n 15 tot 20 minuten verblijven. Zuurstof is daar nog maar een derde vergeleken met zeeniveau. Dan naar beneden, dat was haast nog zwaarder dan naar boven. Terug door lava zand en stenen en steil. Je vloog naar beneden wel of niet aan arm van een gids. Hakken in het zand anders ging je skiënd de berg af. Zwaar, want we waren zó moe. Doodmoe terug aangekomen op het kamp van 4600 mtr. Je werd geholpen met schoenen uitdoen en tassen afdoen. Er moest ook nog wat gegeten worden maar dat werd niet veel meer. Het was ook heel stil. De meesten gingen ongewassen hun slaapzak in. Bijna klokje rond geslapen en dan onder het ontbijt komt de ontlading. Wat waren we blij! WE DID IT!!! De laatste ochtend met de crew, afscheid nemen, zingen, dansen, hen bedanken, emotioneel, we moeten loslaten. Terug naar het einde van de tocht en daar werden we weer opgevangen door Jacob, werkzaam bij African Wildcats Ltd, van Astrid en Steef Soomers, Woerden. Bij de lunch met champagne de uitreiking van ons certificaat, weer emotioneel. Met elkaar rijden we terug naar een andere lodge, prachtige natuur om ons heen, een prachtig plekje. Drie mensen vliegen weer terug naar huis en drie vliegen erin om nog een mooie safariweek te gaan doen.
We hebben het onderling fantastisch gehad en elkaar de berg opgedragen. We mogen trots zijn en zijn een ervaring rijker om nooit meer te vergeten. Met dank, assante sana aan de stichting African Wild Cats, de crew, de groep, allemaal fantastische mensen.

(zou nog veel meer kunnen vertellen, maar het moest een klein stukje zijn)