Arctic Marathon Spitsbergen

Weer een loopverslag??

Ik snap dat het niet de bedoeling is dat iedereen zijn of haar loopevenement uitgebreid in het RCW-tje gaat schrijven.. Toch is deze wel jaloersmakend en daarmee gerechtvaardigd (vind ik).

Sinds ik me kan herinneren ben ik al gefascineerd door alles wat ijs, gletsjer, sneeuw en bergen is. Dus toen in RunnersWorld een reportage over de noordelijkste marathon van de wereld op Spitsbergen voorbij kwam, was ik meteen verkocht! Lopen in zo’n landschap waarbij je bewaakt wordt door mannen met geweren tegen de 3300 ijsberen die er ronddwalen op de eilandengroep, hoe cool is dat!

Vertrek

Na meer dan een half jaar wachten, met verschillende lekker makende nieuwsbrieven, foto’s en clinics van de organisatie, is het Hemelvaartsdag dan eindelijk zo ver.
De chartervlucht met 150 enthousiaste lopers vertrekt om 5 uur s’ochtends vanaf Schiphol. Een beetje onwennig sta ik daar, voor m’n gevoel midden in de nacht, in de vertrekhal. De indeling van de stoelen (blijkt later), wordt door elkaar gegooid, zodat niemand naast diegene zit met wie die geboekt heeft. Maakt voor mij niet uit, want iedereen is onbekend voor me, maar het gaf wel een grappig effect. Je hebt direct een gesprekje met je buurman. Iedereen gaan met hetzelfde doel en heeft dezelfde passie, dus aan gespreksstof geen gebrek, het klikt meteen.

Spitsbergen!

Na 5 uur vliegen zie ik onder me een winterwonderland opdoemen. Letterlijk Spitsbergen: honderden pieken bedekt met sneeuw en ijs in azuurblauw water. Het lijkt wel een ijstaart! Ik zit met m’n neus tegen het raampje van het vliegtuig geplakt. Wat een prachtig gezicht!

Als we het vliegtuig uitstappen weet ik direct dat we op 78 graden noorderbreedte zitten. Een snoeiharde, ijskoude wind blaast me haast omver, maar de zon staat enorm z’n best te doen. En dat blijft hij de komende 4 dagen, 24/7 ook doen!

Boottochtje

De rest van de donderdag en vrijdag zijn er excursies waar je je hebt kunnen inschrijven hondenslede, boottochten, hiken en fatbiken. De inwoners van Spitsbergen leven niet meer van de walvisvaart of de kolenmijnen, maar vooral van het toerisme. Ik heb de boottocht naar de walrussen geboekt voor de vrijdag.
We varen met 14 man uit op een 20 meter motorboot, die wel aardig wat pk’s heeft. Alleen de wind en golven bieden toch wel behoorlijk weerstand. Nu heb ik wel wat ervaring met zeeziekte… dus kies ik een strategische plek naast de schipper: blik op de horizon en bij het raampje voor een beetje frisse lucht. De Groningers achter mij zitten gezellig om de tafel boven een overzichtskaart van Svalbard. Ik geef ze 20 minuten…. Na 10 minuten wordt het al aardig stil achter me en na een kwartier komt het eerste kotszakjes door. De golven zijn inmiddels zo hoog dat de schipper met moeite de boot op koers houdt. We stuiteren over de golven verder de baai uit. Als we een flinke schuiver maken en er nog meer groene hoofden in zakjes verdwijnen, besluit de schipper een andere koers te gaan varen… helaas geen walrussen voor ons vandaag.. Het blijft bij een bezoekje aan Barentszburg, een voormalige Nederlandse nederzetting, maar nu in Russische handen.

Pasta!

’s Avonds, the night before, is de pastaparty, we zitten in een grote tent buiten het dorp. Onze gastvrouw ontvangt ons en uit haar rugzak steekt de loop van een geweer.
Ze legt uit dat we absoluut niet buiten de tent mogen wandelen, alleen naar de dixi lopen (3 meter vanaf de tent) is toegestaan. In de tent komen de excursieverhalen los en zijn er al heel wat vriendschappen gesmeed. De stemming zit er goed in, we ontvangen ons startnummer en een ontzettend stoer deelnemers T-shirt.

Arctic marathon

Dan is het zaterdag: de dag dat het gaat gebeuren! De weersvoorspellingen lijken in eerste instantie gunstig: 0 graden en zonneschijn. Maarrrr… de gevoelstemperatuur is door de harde wind uit het oosten -10 graden!! En daar hebben we ff niet op gerekend. Dus worden er massaal handschoenen, mutsen, haarbanden en windjacks ingeslagen, wat geen overbodige luxe blijkt.

De “hoofdstad” Longyearbyen (2.000 inwoners) kent globaal 2 wegen: een naar de kust (haven en vliegveld) en een een stuk naar het binnenland, die na ca 5 km abrupt stopt. Het grootste deel van het jaar verplaatsen de inwoners zich met de snowscooter, dus waarom zou je meer wegen aanleggen? Deze twee wegen loop je dus heen, en weer terug totdat je er 21 km op hebt zitten. Doe je een hele marathon, dan loop je het traject dus 2x. Binnen in het stadje kun je zonder ijsberengevaar rondlopen, maar zodra je (net buiten het dorp) de gevarenborden “Gjelder hele Svalbard” (geldt voor heel Svalbard) met een afbeelding van een ijsbeer tegenkomt, betekent dat dat je het einde van de veilige zone hebt bereikt. Na de borden ben je verplicht om een geweer bij je te hebben. Niet dat je de beren mag afschieten (daar staat een gevangenis straf op) maar wel om ze te verjagen. Gelukkig wordt dat voor ons gedaan tijdens de wedstrijd.

De start

Om 10 uur starten de ca. 150 marathonlopers, die we als halve marathonlopers natuurlijk nog even aanmoedigen. Om 11:30 uur sta ik zelf aan de start met totaal zo’n 250 deelnemers. Het eerste stuk door het dorp gaat bergafwaarts en windje in de rug: geen centje pijn! Dan gaat de route naar rechts en krijgen we de volle ijskoude windkracht 6 tegen!! Dit wordt bikkelen! Maar de omgeving maakt zoveel goed dat ik elke minuut volop geniet! Ik maak foto’s, neem filmpjes op en stop bij elke drankpost om een bekertje warm water te drinken. Een goede tijd lopen is niet iets waar ik me druk over maak, hoe langer ik erover doe, hoe langer ik kan genieten!

Na de U turn en dezelfde weg terug, volgen er 10 kilometers met de wind in de rug: heerlijk!! De route gaat terug naar het dorp met een stukje venijnig valsplat en daarna het dorp weer uit richting haven en vliegveld. In het decor van een oude kolenmijn links en de eerste binnengekomen zeilboten aan de rechterkant in de haven, volg ik de lopers voor mij. Ik probeer uit te vogelen hoe de route loopt (niet goed voorbereid!), want ik zie voor me alleen nog af en toe iemand rennen. Dan kijk ik wat verder omhoog en zie kleine felgekleurde jasjes gaan…. De laatste 4 kilometers lopen gaan dus bergop en pal tegen de wind in! Als ik de bocht om ga, door modder en smeltende sneeuw, snijdt de wind weer volop in m’n gezicht. Ik zie veel mensen wandelen, maar ik probeer te blijven rennen. Vooral de marathonlopers, die deze bult dus 2x op moeten lopen, gaan he-le-maal stuk.

De finish

Supporters zijn schaars. Af en toe staat er een verlaten Noor langs de kant die enthousiast “Heiya Heiya” roept, maar van een “gedragen door het publiek” gevoel kun je het niet echt spreken. Toch loop ik de hele route met een grote smile op m’n gezicht, want wat is het onwijs gaaf om hier te mogen lopen!!! Bij de finish word ik de laatste meters binnengehaald door onze Arctic marathon ijsberen. Ik finish in 2:06, geen wereldtijd, maar blijkbaar voldoende om als 17e dame overall en als eerste in mijn leeftijdscategorie te eindigen!
‘s Avonds vieren we met z’n allen de afterparty, zakken nog even door in de kroeg en om 01:00 uur besluit ik om toch maar te proberen te gaan slapen. Ik loop de verduisterde kroeg uit en moet m’n ogen dichtknijpen omdat de zon volop in m’n gezicht schijnt. Hoe bizar is dit!!

Thuis!

Voordat we zondag weer terugvliegen heb ik nog een hike excursie geboekt. Niet echt handig na het lopen van een hele of halve marathon. Maar vandaag is het windstil en kunnen we naar een topje klimmen waar we een adembenemend uitzicht hebben over de baai aan de ene kant en de immense witte bergwereld aan de andere kant.
Om 18:00 uur stappen we heel voldaan het vliegtuig in om 5 uur later te landen in ons kikkerlandje waar het met 40 graden temperatuurverschil weer even wennen is…

Wat was dit een bijzondere ervaring in een bijzondere omgeving! Genieten met hoofdletters!

Rita Zwiers